Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulu, Esas No: 2019/1087, Karar No: 2021/449

TEMYİZ EDEN (DAVALI) : … Vergi Dairesi Başkanlığı
(… (…) Vergi Dairesi Müdürlüğü)

VEKİLİ : Av. …

KARŞI TARAF (DAVACI) : … Bankası T.A.Ş. Mensupları Emekli Sandığı Vakfı

VEKİLİ : Av. …

İSTEMİN KONUSU : …. Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı ısrar kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Davacı tarafından, vakıf mensuplarına kullandırılan kredilerden elde edilen faiz gelirleri nedeniyle vakfa ait iktisadi işletme teşekkül ettiğinden ve elde edilen gelirlerin beyan dışı bırakıldığından bahisle düzenlen vergi inceleme raporuna istinaden 2010 yılının Ocak ilâ Aralık dönemleri için re’sen tarh edilen katma değer vergileri ile vergilerin bir katı tutarında kesilen vergi ziyaı cezalarının kaldırılması istemiyle dava açılmıştır.
…. Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararı:
Davacı hakkında düzenlenen vergi inceleme raporunda ve bu raporun atıf yaptığı vergi tekniği raporunda şu tespitlere yer verilmiştir:
i. Vakıf, üyelerinin sosyal sigorta işlemlerini yerine getiren ve 506 sayılı Sosyal Sigortalar Kanunu’nun geçici 20. maddesine tabi vakıf statüsündeki bir emekli sandığıdır.
ii. Sosyal sigorta faaliyeti nedeniyle vakfa ait iktisadi işletme teşekkül etmeyecektir. Ancak, üyelerine borç para verme faaliyetinin, sosyal sigorta faaliyetinden ayrı bir ticari faaliyet olarak değerlendirilmesi gerekmektedir.
iii. Üyelerine borç para verme faaliyeti ile ilgili olarak vakıf yetkilileri tarafından, bu faaliyetteki amacın, düşük faizle kredi kullanmasını sağlayarak üyelere yardımda bulunmak ve emekli sandığı faaliyetlerinin devam ettirilmesi için gelir elde etmek olduğu belirtilmiştir.
iv. Ayrıca emekli sandığı faaliyetlerinin devamını riske uğratabileceği ve böyle bir durumun gerçekleşmesi halinde vakıf yöneticileri olarak kendilerine de şahsi sorumluluk yüklenebileceği gerekçesiyle üyelere borç para verme işlemlerinin faizsiz olarak yapılmadığı ifade edilmiştir.
v. Vakıf yetkililerinin açıklamaları borç para verme faaliyetlerinde gelir elde edilmesinin bir zorunluluk olduğunu ortaya koymaktadır.
vi. Esas faaliyet konusunu oluşturan sosyal sigorta işlemleri, elde edilen faiz gelirleri ile yerine getirilmekte ve faiz gelirleri vakfın esas gelirini oluşturmaktadır.
vii. Kredi verme işlemlerinde gelir elde etme amacı bulunmaktadır.
viii. Vakfın üyelerine belli bir faiz karşılığında borç para verme faaliyetinin ticari bir faaliyet olduğunun kabul edilmesi gerekmektedir.
ix. Vakıf bu faaliyetini bünyesi dahilinde ticari organizasyon içinde gerçekleştirmektedir.
x. Borç verme işlemlerinin sayısına bakıldığında bu faaliyetin devamlılık unsuruna sahip olduğu anlaşılmaktadır. Zira, 2006 yılında 52, 2007 yılında 19, 2008 yılında 15, 2009 yılında 11, 2010 yılında ise 17 üyeye borç verme işlemi gerçekleştirilmiştir.
xi. Üyelerine belli bir faiz karşılığında borç verme faaliyeti vakfa ait iktisadi işletmenin teşekkül etmiş sayılması için gerekli tüm şartları taşımaktadır.
Söz konusu raporlar ile davacı vakfın üyelerine belli bir faiz karşılığında borç para verme işlemlerinin ticari faaliyet kapsamında değerlendirilmesi için gerekli unsurların varlığının ispat edildiği ileri sürülmektedir.
Dava konusu olayda, vakıf üyelerine bir kez borç para verilmesi işleminin bir iktisadi işletme oluşturduğu varsayımıyla bu faaliyet nedeniyle elde edilen gelir üzerinden vergilendirme yapılmıştır. Vakıfların amaçlarına ulaşmak için vakıf senedinde yazılı faaliyetler arasında bulunsa dahi Ticaret Kanunu’nun ticari işletme tanımına uygun nitelikleri taşımayan organizasyonlarının iktisadi işletme olarak kabul edilmesine olanak bulunmamaktadır.
Bu durumda, bir sosyal güvenlik kuruluşu niteliğindeki davacı vakfın iştirakçilerine kuruluş amacı doğrultusunda yalnızca bir defaya mahsus olmak üzere piyasa faizinin çok altında bir oranla borç para verme işleminin bir iktisadi faaliyet ve elde edilen faizin vakfa ait ticari bir organizasyon kurulmasıyla elde edilmiş bir kazanç olarak nitelendirilmesi mümkün olmadığından, aksi kabulden hareketle tarh edilen vergi ve kesilen cezalarda hukuka uygunluk görülmemiştir.
Mahkeme bu gerekçeyle dava konusu vergi ve cezaları kaldırmıştır.
Davalının temyiz istemini inceleyen Danıştay Dördüncü Dairesinin 25/01/2018 tarih ve E:2016/1974, K:2018/759 sayılı kararı:
5520 sayılı Kurumlar Vergisi Kanunu’nun 1. maddesinin (1) numaralı fıkrasının (ç) işaretli bendinde dernek veya vakıflara ait iktisadi işletmelerin kurumlar vergisine tabi olduğu düzenlenmiş; 2. maddesinin (5) numaralı fıkrasında dernek veya vakıflara ait veya bağlı olup faaliyetleri devamlı bulunan ve bu maddenin birinci ve ikinci fıkraları dışında kalan ticarî, sınaî ve ziraî işletmeler ile benzer nitelikteki yabancı işletmelerin, dernek veya vakıfların iktisadî işletmeleri olduğu belirtilmiştir. Aynı maddenin (6) numaralı fıkrasında ise iktisadî kamu kuruluşları ile dernek veya vakıflara ait iktisadî işletmelerin, kazanç amacı gütmemelerinin, faaliyetlerinin kanunla verilmiş görevler arasında bulunmasının, tüzel kişiliklerinin olmamasının, bağımsız muhasebelerinin ve kendilerine ayrılmış sermayelerinin veya iş yerlerinin bulunmamasının mükellefiyetlerini etkilemeyeceği, mal veya hizmet bedelinin sadece maliyeti karşılayacak kadar olması, kâr edilmemesi veya kârın kuruluş amaçlarına tahsis edilmesinin bunların iktisadî niteliğini değiştirmeyeceği kurala bağlanmıştır.
Aynı Kanun’un 4. maddesinin (1) numaralı fıkrasının (c) işaretli bendi ile kamu idare ve kuruluşları tarafından sosyal amaçlarla işletilen şefkat, rehin ve yardım sandıkları, sosyal yardım kurumları, yoksul aşevleri, ceza ve infaz kurumları ile tutukevlerine ait işyurtları, darülaceze atölyeleri, öğrenci yurtları, pansiyonları ve benzeri kuruluşlar; (e) işaretli bendi ile de kanunla kurulan emekli ve yardım sandıkları ile sosyal güvenlik kurumları kurumlar vergisinden muaf tutulmuştur.
Kâr amacı gütmeyen bu kuruluşların, özel sektörün faaliyette bulunduğu konularda yürüttüğü çalışmalar haksız rekabete yol açabileceğinden bu kuruluşlara yönelik vergi tedbirleri bir yandan gerekli ve etkili diğer yandan da haksız rekabeti önleyici mahiyette olmalıdır. İktisadi bir karakter taşımadıkları için dernek ve vakıflar kurumlar vergisi kapsamı dışında bırakılmakla birlikte iktisadi işletmeleri kurumlar vergisine tabi tutulmaktadırlar.
Dernek ve vakıfların iktisadi işletmelerinin vergi kapsamı dışında bırakılması halinde, diğer işletmelere göre vergi miktarı kadar avantaj sağlanmış olur. Bu durumda rekabet eşitliği bozulur. Ayrıca ferdi teşebbüslerle özel hukuk kişilerine ait işletmelerin gelişmeleri önlenir. Bu sakıncayı gidermek ve rekabet eşitliğini korumak amacıyla vakıflara bağlı iktisadi işletmelerin vergilendirilmesi yoluna gidildiği Kurumlar Vergisi Kanunu tasarısının gerekçesinde açıklanmış bulunmaktadır.
Uyuşmazlıkta, davacı vakfın amaçları arasında üyelerine borç para verme faaliyeti sayılmakla birlikte bundan faiz geliri elde ettiği, bu faaliyetinin devamlı, organizasyonu gerektiren, vakfa bağlı ve ticari bir faaliyet olduğu sonucuna ulaşılmıştır.
Bu durumda, vakfın kendisi kurumlar vergisi mükellefi olmamakla birlikte dava konusu faaliyetin iktisadi işletme oluşturacak şekilde icra edilmesi nedeniyle dava konusu cezalı tarhiyatın esasına ilişkin (matrahın bulunuş şekli vb.) yapılacak değerlendirmeye göre karar verilmesi gerekirken, davacı vakfın üyelerine faiz karşılığı borç para verme faaliyetini iktisadi faaliyet olarak kabul etmeyerek dava konusu cezalı tarhiyatı kaldıran Vergi Mahkemesi kararında hukuka uygunluk bulunmamaktadır.
Daire bu gerekçeyle kararı bozmuş; davacının karar düzeltme istemini reddetmiştir.
…. Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı ısrar kararı:
Vergi mahkemesi, aynı hukuksal nedenler ve gerekçeyle ilk kararında ısrar etmiştir.

TEMYİZ EDENİN İDDİALARI: Mensuplarına kullandırdığı kredilerden elde ettiği faiz geliri nedeniyle davacı yönünden iktisadi işletme teşekkül ettiği, vakıfların kurumlar vergisi mükellefi olarak sayılmamasına rağmen vakfa ait iktisadi işletmelerin anılan verginin mükellefi olduğu, davacı vakıf kanunla kurulan emekli sandığı olarak kabul edilse dahi bunun mükellefiyete etkisinin olmayacağı, dolayısıyla davacı adına tesis edilen mükellefiyet kaydında ve dava konusu vergi ve cezalarda hukuka aykırılık bulunmadığı belirtilerek aksi yöndeki gerekçeyle verilen ısrar kararının bozulması gerektiği ileri sürülmektedir.

KARŞI TARAFIN SAVUNMASI: İktisadi işletmenin; gelir getirici faaliyet, tahsis edilmiş sermaye, ticari organizasyonun varlığı ve devamlılık unsurlarının hiçbirinin uyuşmazlıkta bulunmadığı belirtilerek temyiz isteminin reddi gerektiği savunulmuştur.

DANIŞTAY TETKİK HAKİMİ …’NİN DÜŞÜNCESİ: Temyiz isteminin kabulü ile ısrar kararının Danıştay Dördüncü Dairesinin kararında yer alan hukuksal nedenler ve gerekçe uyarınca bozulması gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA
Karar veren Danıştay Vergi Dava Daireleri Kurulunca, davacının duruşma istemi yerinde görülmeyerek Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

HUKUKİ DEĞERLENDİRME :
Dayandığı hukuksal nedenler ve gerekçesi yukarıda açıklanan ısrar kararı, aynı hukuksal nedenler ve gerekçe ile Kurulumuzca da uygun bulunmuş olup temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, kararın bozulmasını gerektirecek durumda görülmemiştir.

KARAR SONUCU :
Açıklanan nedenlerle;
1- Davalının temyiz isteminin REDDİNE,
2- …. Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı ısrar kararının ONANMASINA,
2577 sayılı Kanun’un (Geçici 8. maddesi uyarınca uygulanmasına devam edilen) 54. maddesinin (1) numaralı fıkrası uyarınca bu kararın tebliğ tarihini izleyen günden itibaren onbeş gün içinde karar düzeltme yolu açık olmak üzere, 14/04/2021 tarihinde oyçokluğuyla karar verildi.

X – KARŞI OY:
Temyiz isteminin kabulü ile ısrar kararının Danıştay Dördüncü Dairesinin kararında yer alan hukuksal nedenler ve gerekçe uyarınca bozulması gerektiği oyu ile karara katılmıyoruz.