Danıştay 7. Daire, Esas No: 2017/2312, Karar No: 2021/977

TEMYİZ EDEN (DAVALI) : … Vergi Dairesi Başkanlığı (… Vergi Dairesi Müdürlüğü)
VEKİLİ : Av. …

KARŞI TARAF (DAVACI) : … Ürünleri Madeni Yağ İnşaat Dayanıklı Tüketim Malları Emlak Turizm Seyahat Matbaa Tekstil Gıda Oto Elektrik Elektronik Malzemeleri Hayvancılık Tarım Ürünleri Kimya Sanayi ve Ticaret Limited Şirketi
VEKİLİ : Av. …

İSTEMİN KONUSU : … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararının temyizen incelenerek bozulması istenilmektedir.

YARGILAMA SÜRECİ :
Dava konusu istem: Tecil işlemleri için gerekli teminatın beyanname verme süresinden sonra yatırıldığı gerekçesiyle tecil-terkin işlemlerinden yararlandırılmayarak 2012 yılı Ekim ayının (1.) dönemi için kesilen vergi ziyaı cezasının iptali istemiyle dava açılmıştır.
İlk Derece Mahkemesi kararının özeti: Tecil edilmesi gereken 2.489,885,62 TL ile ödenecek 36.121,91 TL özel tüketim vergisinden oluşan 2.526,007,53 TL’nin; 35.364,11 TL gecikme faizi ve 22,85 TL damga vergisi ile beraber tahsili amacıyla düzenlenen ödeme emrinin … Vergi Mahkemesinin … tarih ve E:…, K:… sayılı kararıyla iptal edildiği, 213 sayılı Vergi Usul Kanunu’nun 371. maddesi uyarınca süresinden sonra 19/11/2012 tarihinde verdiği pişmanlık beyannamesi ile 36.121,91 TL ödenecek özel tüketim vergisini pişmanlık zammı ile birlikte 04/12/2012 tarihinde ödediği gerekçesiyle işlemin iptaline karar verilmiştir.

TEMYİZ EDENİN İDDİALARI : Atıfta bulunulan kararın henüz kesinleşmediği, tecil edilecek kısım için teminatın süresinden sonra verildiği belirtilerek, tesis edilen işlemde hukuka aykırılık bulunmadığı ileri sürülmektedir.

KARŞI TARAFIN SAVUNMASI : İstemin reddi gerektiği savunulmuştur.

DANIŞTAY TETKİK HÂKİMİ …’İN DÜŞÜNCESİ : Temyiz isteminin reddi ile usul ve yasaya uygun olan kararın onanması gerektiği düşünülmektedir.

TÜRK MİLLETİ ADINA

Karar veren Danıştay Yedinci Dairesince, Tetkik Hâkiminin açıklamaları dinlendikten ve dosyadaki belgeler incelendikten sonra gereği görüşüldü:

HUKUKİ DEĞERLENDİRME:
İdare ve vergi mahkemelerinin nihai kararlarının temyizen bozulması, 2577 sayılı İdari Yargılama Usulü Kanunu’nun 49. maddesinde yer alan sebeplerden birinin varlığı hâlinde mümkündür.
Temyizen incelenen karar usul ve hukuka uygun olup, dilekçede ileri sürülen temyiz nedenleri kararın bozulmasını gerektirecek nitelikte görülmemiştir.